Tankar om ...

Å få det til
(10.7.11 SteinarS)  Eg tilstår det gjerne...  Eg er ikkje så flink ein snekker.  Skulle gjerne vore det, med eit gamalt hus.  På sløyden i ungdomsskulen, ga sløydlæraren meg denne attesten til det eg hadde laga: "Det er fint langt i frå, men det er langt ifrå fint".  Han syntes nok det var morosamt sagt.  For meg vart det endå eit sår i sinnet.

Avisene har noko dei kallar: "Vær varsam plakaten."  Det burde vore ein sjølvsagt ting på alle lærarrom - i alle skular.  Eg har i mange år, tidlegare, arrangert jubileumsfestar for 50 års konfirmantar.  Mange kom, og gledde seg saman. Men mange ville ikkje koma.  Eg spurde av og til:  "Kva er grunnen?" Svara var av og til skremmande.  "Det er også 50 år sidan vi slutta skulen.  Å møta klassekameratane igjen er å vekkja opp igjen minner frå ei vond tid," kunne dei svara. "Minner om mobbing, ikkje berre frå medelevar, men også av lærarar."

Det skulle ikkje vera slik.  Dei som påberopar seg å ha høgskuleutdanning i å ta seg av born - skulle visst betre.  Eg har minne frå mi eiga tid på skulen.  Læraren som hadde problem med å lesa kva ein av elevane hadde skreve i boka si.  Gjorde narr av dette og bad eleven, som sat der med tårer i augo og redsle oppi halsen, om å lesa sjølv.  Eleven fekk ikkje fram eit ord.  Læraren følgde opp med å le og for heile klassen gjera narr av eleven som "ikkje kunne lesa sjølv kva han hadde skreve." Det var ikkje meg - men minnet ber eg med meg. Lærte elevane noko av dette?  Eg trur at dei lærte to ting:  At slik framferd er akseptert mellom vaksne, og at det er farleg å gjera feil.  Er det annleis nå?

Ei av oppgåvene mine i jobbsamanheng er å få medarbeidarane til å fokusera på at det er lov å gjera feil.  Og gjer vi feil skal vi rapportere det.  Ikkje for å finna syndebukkane, men for at heile organisasjonen skal læra av feil, førebyggja feil og forbetra produkt og tenester. 

Jo, eg har mange gode minne frå skuledagen òg.  Ikkje tvil om det. Det var mange gode lærarar, men det er dei få og negative hendingane som gjerne brenn seg fast i barnesinnet.  Vert liggjande der. Av dei gode minna frå eit av dei første åra mine i skulen var lærarinna som levde seg så utruleg inn i situasjonane.  Ein skodespelar? Ja, men ho visste å framheva dei små og positive situasjonane for kvar elev.  Det ga oss gode minne.  Minne vi ber med oss. Minne som er til hjelp for oss. 

Min hobby
(10.7.11 SteinarS)  Det tok til for mange år sidan - då eg vart knytt til uteverda gjennom internett. Mirc - var eit begrep for oss som bala på i internettet sin barndom (finnes ennå).  Liknar på dagens chatting. Kopla oss opp på internasjonale serverar.  Fann eit av dei mange tusen chatteromma, som interesserte,  Snakka med folk i Indonesia, Afrika og USA.  Mange hadde hemmelege namn, ville ikkje sei kven dei var.  Eg var open og ærleg: Steinar frå Norge.

-Can you help me? spurte ein.  Var i frå Australia.  Sa han heitte Jonassen til etternamn. Trudde han var ein av dei få.  Fortalde ein utruleg historie om ein norsk sjøkaptein som forliste med seglskuta si utanfor Cook Island rundt 1880.  Kom seg i land på ei av øyane der. Vart gift med enkja etter høvdingen på Rarotonga - og vart difor sjølv høvding på den øya. Han heitte Jonassen og vart stamfar til ei Jonassen slekt i denne delen av verda.  Gjennom det neste halvåret spora eg opp slekta i Egersund og ein forunderleg historie som ein av dei eg var i kontakt med tipsa Tore på Sporet om, og han laga TV program av dette.  Gjennom åra har det vore mange som har teke kontakt med meg.  Mange av dei frå USA, men også andre verdsdelar med slekt på Vestlandet.  Dei anar ofte ikkje korkje kor slekta er i frå eller om dei har attlevande slektningar i Noreg.  Då blir de lange netter på meg. Leitar gjennom databasar og slektsregistre.  Så dukkar dei opp.  Linkane til gardar og familiar.  Og rett som det er så blir det tur til Noreg og "cusins" møtest.

Men ikkje alle endar i mål.  Nokre tråar er ennå opne. Nokre av dei ligg her.