Vårdagen var varm som den beste Vestlands-sommar og 12-15 vaksne pluss ein del born hadde samla seg ved det gamle skulehuset. Dugnadsånda lever godt i bygda, ser vi. Denne dagen skulle det malast utvendig og ein del av taket som var skada skulle fiksast.  I ei bygd med både gardsbruk, entreprenørar og andre nevenyttige lokalfolk er det ikkje vanskeleg å få noko gjort når ein inviterer til dugnad for fellesskapet. 

Den gamle skule vart lagd ned i 1962. Framleis står han med innreiinga som var der då. Pultar der benkene er faste og bordplata skrå. Dette er lokal kulturhistorie. Dei som er noko over 60 år har vore elevar her i barndomen, før skulen vart lagd ned og borna flytta til Vik skule. Nå er også den riven, og ein ny skule på plass. Men Årvik skule - den lever.

Her vil vi ta vare på historia vår. Visa den fram til nye generasjonar. Av og til kjem folk heilt frå Amerika. Dei set pris på å få sjå kor beste- eller oldeforeldra gjekk på skulen, før harde tider tvang dei til å søkja lukka ute i den store verda.  Over havet i båt og vidare til den ville vesten.

Felles måltid under primitive forhold, høyrer med til ein skikkeleg dugnad.  Bordet var snikra i fjor. -Me skulle hadde laga benker og, var eit ynskje som kom fram, men ståande buffé går greitt ute i lyngen på den gamle skuleplassen. Her har aldri vore asfalt, og truleg kjem det heller ikkje slikt her.  Dei vil bevara historia slik ho var. Men det vart snakka om å få ei gravemaskin bort og grava vekk litt av jorda og lyngen rett utanfor huset.  Grus i vegen og mellom huset og utedoen kunne vera bra. Men den gamle skuleplassen er rydda for buskar og tre. Det vart gjort i fjor.  I år så vart litt meir av buskane i ytterkantane fjerna.  Kan ikkje brenna bål på desse i slik tørke, så Kjetil Skartland stilte med traktor og tømmerhengar. Med kranen lasta han buntar av greiner på hengaren og køyrde dei vekk.