Nå etterkvart som dei eldre Vikestølsfolka har falle frå, så er det dessverre ikkje så mange herifrå å sjå på Vikestølsmøtene. Noko som har vore mi bøn at det skal betra seg for å halda den gamle tradisjonen oppe. Men det er så, det er lettare å ta seg ut der det er bilveg i våre dagar. Det er nå traktorveg frå Rotvoll til Vikestølen. Ein times gonga er det derifrå, for oss som køyrer om Bjoa.

Og på Vikestølen er det greitt å koma sjølv i ruskeversdagar, då Bjoa Idrettslag har sett opp hytta der. Eit eldre skulehus frå Utbjoa som dei har lagt retteleg fint til med kjøkkenutstyr, og høve til overnatting også. Me i styret for Vikestølsmøta har støtta nokre gonger med pengar til utbetring av ymse. Og har då fatt løyve til å nytta hytta vederlagsfritt til dei årelege møta våre.

Ved 75-års-milepelen for
Vikestølsmøta kjøpte styret ein bibel og ei songbok, og fekk då lov til å setja opp ei hylle til å leggja desse oppå. Der ligg også ei bok av Paul Granberg: ”Tid og Tegn.” Der har Paul i fine ord og versestev skreve om Vikestølsmøta 75 og 80-års minne. Så der er då såleis høve for Vikestølsfarande til å få seg ei stille andaktsstund der oppe i Guds frie og vakre natur. - Og få med seg derifrå noko som kan vera som åndeleg niste vidare på livsvegen.

Vikestølsplassen ligg nå der i dag liksom før, og talar sitt stille språk om farne tider. Der det gjennom desse hundre åra har vore sått mykje Guds ord både med tale, song og bøn. Til signing og trøyst på vegen for den einskilde.

Me som då lever i dag og har gått vegen til Vikestølen mange - mange gonger, har fått denne plassen så kjær, - med mange gode minne derifrå. Me ynskjer inderleg at denne gamle tradisjonen med desse årlege møta, må halda fram til signing og trøyst for slektene som måtte koma etter oss.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~