Frå jorda vart grunnlagd, vi høyrer om song.
Gud Fader han såg kva folket hans trong.
Han laga vår tunge, og stemde dei band
slik at vi kan syngja om folk og land.

Dei fyrste som song på vår nyskapte jord
var englar frå himlen, - dei jubla i kor.
Dei hylla sin Herre med song til hans pris,
med heilage tonar - på englevis.

Og sidan har songen fylgt folk etter folk,
med venare toneslag bolk etter bolk.
Frå soga vi høyrer om Øyvind som kvad
i medan kong Håkon varde sin stad.

Budeia som einsam på sætervoll bur
ho syng så det ljomar i mark og i ur.
Og kring ho sit fuglane glade på grein
og kved med si songrøyst så frisk og så rein.

I kyrkja, når salmane vakkert og fritt
når inn i mitt hjarta, då tenkjer eg tidt:
Her har vi Guds rike, og her er hans folk,
og songen er Gud den Allmektiges tolk.

Når korsongen lyder så frisk og så varm,
han grip meg og festar seg inn i min barm.
Ja, songen han lyfter oss opp frå det grå,
og lærer oss livet sitt verd å sjå.

I songen ligg visdom frå tider som kvarv,
ein visdom som fedrane gav oss i arv.
I takksemd til dei vi tek hatten vår av,
og heidrar dei no der dei ligg i grav.

I heimane kringom i by og i grend
er alle med songen og songboka kjend.
Og synest dei dagen fell keisam og tung,
så syng dei, og hugen vert ny og ung.

Eg seier som Sivle, og andre med han
som dikta og skreiv i vårt fedreneland,
at songen, den fyrste eg høyrde på jord,
han lydde så kjærleg ifrå ho mor.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~