Kossen e de me dialektå våras? Broka me di samma orå så di jore før i tiå?
Monge nye har fløtta te Vikebygd, elle har komme her på ferie i di seinare åro. Så blir språkje blanda opp me litt av ditt og lit av datt og møkje i frå Haugesunn. Men kossen e de me så blei fødde her mens det endå hette Vikebygd Herad, snakka då?
Å telja i Vikebygd gjere me slik:
| ein | to | tri | fira | fem | seks | sju | åtta | ni | ti |
| edleve | toll | trettn | fjortn | femtn | sekstn | syttn | attn | nittn | tjue |
| ein-å-tjue | to-å-tjue | tri-å-tjue | fir-å-tjue | fem-å-tjue | seks-å-tjue | sju-å-tjue | ått-å-tjue | ni-å-tjue | tretti |
| førti | femti | seksti | sytti | åtti | nitti | hondre | tusen |
Navnå på plassane e endå meste sånn så di va før i tiå. Når monge av di slutta på a, så e det heilt rett.
Det hete: Alna, Bjoa, Sauda
Som andre sørvestlandske målføre e dialektå ett såkalla a-mål. Det e to gronnar te denne nemninjå. For det føsta endar infinitivsformene alltid på trykklett -a. Det heite: å hoppa, å pitla, å eta. I tillegg e den trykklette a-en òg ending i svake hokjønnsord, som i ei jenta, ei gryta.
Å så e det sånn atte når me bitte i samen to deler av ett navn, så gjere me de me ein -a-, og ikkje ein -e- såmm månge byfolk og austlendingar vil gjera det. A-bokstaven kjem her av genetivsform i gammalnorsk (Alnaåsen = Aln sin ås).
Så det e heilt rett nårr me seie:
Bjoafjorden (Bjoa kjem av Bjodr som på gammalnorsk betyr: Suppeskål)
Alnaåsen (Aln er underarmen og vart bruka til å måla med. Går vi litt lengre opp frå Alna kjem vi til Aksla, såmm betyr skuldra )
Trollanibba, Dyraskor, Skjeljavik, Skjoldastraumen osb.
Møkje flått å finna i dialektå våras. Må barre våga å broka na, å ikkje sjemmast av å broka dei utryddingstrua orå. Ja, det s sjølsagt lov å broka dei gamle orå åg nårr me ska skriva rett nynorsk.
Nye kommentarar